"Film pokazuje realizację drewnianej pamiątki grzybowej wykonanej przez rzemieślnika ze starożytnym instrumentem. Pracuje i szlifuje drewno, nadając kształt grzyba."

Rotacja drewna (toczenie) to metoda obróbki drewna, w której produkt obraca się na tokarce zwanej talerzem obrotowym, a drewno jest częściowo usuwane za pomocą dłut. Jest to szybka, dokładna i precyzyjna technika obróbki, której nie można osiągnąć przy pomocy innych klasycznych technik . Przy pomocy tej techniki wytwarzano narzędzia tkackie, przybory kuchenne, elementy mebli i zabawki. Juraj Leporis z miejscowości Prievidza był legendą wśród producentów pracujących tą techniką. W podglądzie wideo znajduje się profil Eduarda Hupki, nagrodzonego tytułem Mistrza produkcji ludowej za konserwację i rozwój wyładowania metalu w drewnie techniką rotacji drewna. Produkuje misy i świeczniki ozdobione mosiężną powłoką. Ten mistrz zazwyczaj sam wybiera, przygotowuje i suszy materiał. Pracuje z suszonym twardym drewnem, preferując śliwkę, ale używa również drewna orzechowego, wiśniowego i jesionowego. Cały proces, od obróbki kłód po gotowy produkt, trwa od czterech do pięciu lat z powodu długiego dojrzewania drewna.

"Stolarstwo nadbrzeżne zajmuje się budową drewnianych łodzi zgodnie z tradycyjnymi technikami. Nadbrzeżny cieśla jest tysiącletnim profesjonalistą, który śledzi, uprawia, tnie i gromadzi na plaży różne elementy, które składają się na konstrukcję drewnianych łodzi, których rezultatu nie widać do końca. Wykorzystywanym surowcem jest drewno, a narzędzia są tradycyjnymi narzędziami w branży ciesielskiej. Techniki stolarskie nadbrzeżne są zagrożone zniknięciem, ponieważ nowoczesna i złożona technologia wypiera tę branżę, która nie jest zbyt opłacalna. Obecnie rola stolarni nadbrzeżnej sprowadza się jedynie do napraw, konserwacji i budowy małych łodzi, a także do budowy replik historycznych statków i reprodukcji starych łodzi, takich jak „jábega malagueña”, śródziemnomorska łódź wiosłowa Fenicjan pochodzenie."

"Ceramika na Cyprze sięga okresu neolitu. Odkrycia archeologiczne potwierdzają, że ludzie używali w tym czasie ceramiki z gliny, a nawet dekorowali nimi swoje domy. Artyści tamtych czasów już wiedzieli, jak zrobić szkliwo i opracowali techniki polerowania. Ceramika była często dekorowana szeregiem obrazów, a podczas rytuałów obrzędów religijnych stosowano maski ceramiczne. Uważa się, że najbardziej imponujące formy i wzory dekoracyjne zostały wymyślone już w okresie wczesnego i środkowego neolitu. Ten sam okres dał nam wiele wczesnych statuetek z terakoty, głównie żeńskich. Gliniane figurki były ważne zarówno w świętych sanktuariach, jak i domach"

"Przed i w okresie międzywojennym tylko szlachta, osoby o statusie historycznym i społecznym miały przywilej posiadania tych bram. Bramy uznano za mające rolę kulturalną. Tradycyjne drewniane bramy często znajdują się przy wjeździe do miast i innych urzędów publicznych. Oryginalne bramy są zbudowane z trzech filarów używanych jako podparcie dla dwóch wejść i poziomego górnego filaru z gontową pokrywą dachową. Brama ma wąskie wejście i szeroką bramę dla dużych pojazdów, sprzętu rolniczego,koni i wołów. Detale w projekcie są ogromne, z motywami geometrycznymi, zoomorficznymi, antropomorficznymi, z których najczęściej spotykaną jest lina. Wykorzystując drewno z lokalnych dębów, rzemieślnik umiejętnie wyrzeźbił szeroką gamę tradycyjnych drewnianych bram, wejść do domów, kolumn i werand. Jego rodzina kontynuuje tę tradycję, o czym wielu ludzi dzisiaj zapomina. Brama mierzy około 10 stóp wysokości. Drewno jest cięte zimą, kiedy jest najsuchsze, a następnie obrane i suszone. Cięcie odbywa się w tartaku."

"Film pokazuje proces tworzenia drewnianego kredensu, który jest bogato ręcznie zdobiony w stylu podhalańskim. Autor, Marian Stryczula-Masniak, regionalny i artystyczny nauczyciel stolarki z Zakopanego (Polska) był wielokrotnie nagradzany w krajowych i międzynarodowych konkursach rzemieślniczych za swoją stolarnię."

"Drewniaki były używane w przeszłości, buty były wykonane na zamówienie i wiele butów drewnianych nie było użytecznych po pewnym czasie, więc jako produkt uboczny były używane do dekoracji. Zwykle malowane zostały przekształcone w nowe rękodzieło, dzieła sztuki. Jeden z tych drewniaków zostało wykorzystane jako prezent dla wszystkich oficjalnych gości dyrektora artystycznego Europejskiej Stolicy Kultury 2017 w Pafos. - Odrodzenie starych butów drewnianych wykonanych z nowoczesnych, łatwiejszych w użyciu materiałów jest obecne w okolicy Pafos-"

Film pokazuje produkcję typowej sardyńskiej maski, bardzo popularnej w całym regionie ze względu na jej stosowanie podczas karnawału. Materiałem użytym do tradycyjnej maski jest drewno. Rzemieślnicy tradycyjnie używają drewna gruszy. Nacięcie maski wykonuje się zwykle zimą: pień pozostawia się do dojrzewania z dala od światła i wilgoci, od 3 do 6 miesięcy. Następnie rzemieślnicy kształtują i wygładzają maskę. Na koniec dokonuje się wykończenia: wybiera się symbole dekoracyjne i wykonuje rzeźby

Intarsja to rzemieślnicza technika zdobnicza oparta na geometrycznych kompozycjach wykonanych z wykładania powierzchni drewna innymi elementami z masy perłowej, kości i szlachetnego drewna: jeden ze znaków kultury Granady, owoc arabskiej spuścizny w Al-Andalus. Wśród użytych materiałów są różne rodzaje drewna, takie jak mahoń, heban, palo-santo, orzech lub drzewa owocowe, a także kość i metal.

Te kawałki różnych materiałów przykleja się do drewnianej powierzchni aż do całkowitego pokrycia, a następnie poleruje się do ostatecznego wykończenia.

Istnieją różne techniki rzeźbienia w drewnie. W rzeczywistości rzeźbienie w drewnie jest jedną z pierwszych technik, które zostały zastosowane do wykonania przedmiotów o różnych rozmiarach. Obecnie techniki te są znane jako ornamenty i są stosowane zarówno do postaci, jak i przedmiotów. Na zdjęciach próbka rzeźbionych drewnianych przyborów z Cortelazor, Huelva

Początki stylu zakopiańskiego sięgają końca XIX wieku, kiedy rozkwitał ruch rzemiosła artystycznego. Został on stworzony przez Stanisława Witkiewicza, który ze względów zdrowotnych osiedlił się w Zakopanem w 1890 r. Pierwsza szkoła rzeźby w drewnie działała w tym mieście od 1876 r., W której szkolono zawodowych rzemieślników.

Pierwsze próby zastosowania ornamentu podhalańskiego w rzemiośle artystycznym dotyczyły rzeźbienia ornamentu na drewnianych meblach: krzesłach i łóżkach.

W Zakopanem ruch architektury regionalnej i regionalna sztuka użytkowa, jest ważna do dziś.

Film pokazuje proces tworzenia kasetonów w stylu zakopiańskim.

To rzemiosło ochodzi z początku XIX wieku i jest przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Pień drzewa jest obrany i pocięty na mniejsze części, a następnie podzielony wzdłuż słojów.

Takie dzielenie jest ważne, ponieważ umożliwia łatwe spływanie wody deszczowej.

Rezultatem jest cienki podłużny kawałek drewna o 60 cm i losowych szerokościach, około 10-15 cm.

Podłużna forma jest archaicznym klasycznym krojem, ale można również spotkać inne kształty.

Następnie drewno jest impregnowane ciężkim olejem opałowym co pozwala zabezpieczyć je przed insektami. Tak przygotowane drewno pozostawia się do wyschnięcia na zewnątrz przez 2-3 miesiące. Następnie gonty są instalowane w zachodzących na siebie rzędach na całym dachu.