"Załączony film prezentuje poszczególne etapy produkcji słynnych ceramicznych ""Głów Maurów"", typowego sycylijskiego rękodzieła. Pierwszy etap polega na nadaniu kształtu dziełu. Dzieje się to poprzez toczenie i modelowanie. Drugim krokiem jest suszenie. Po nadaniu ostatecznego kształtu glinianą figurkę pozostawia się do czasu, aż z gliny odparuje całą woda. Następnie przechodzi się do pierwszego wypalania w piecu, co trwa 13 godzin. Po pierwszym wypaleniu wszystkie figury są malowane, przyjmując biały kolor. Po zakończeniu malowania elementy są gotowe do przekazania dekoratorom, którzy nadadzą kreacji ostateczny wygląd. Ostatnim krokiem jest drugie wypalanie w piecu. Jest to najważniejsza faza, w której firgurki przybierają jaśniejszy odcień uwydatniając w ten sposób kolory i kształty."

Szlachetna ceramika andaluzyjska wytwarzana była w klasztorze La Cartuja w Sewilli w XIX wieku. Obecnie produkowana jest w Salteras, gdzie 12 ceramików tworzy lakierowane wyroby ceramiczne, glazurę oraz porcelanę. Technika: stała mieszanina jest rozprowadzana na formie i suszona. Płynną mieszaninę przygotowuje się i wstrzykuje do form gipsowych do pierwszego wypalania w temperaturze 1120 stopni przez 12 godzin. Kolor utrwala się podczas drugiego wypalania w temperaturze między 700 a 850 stopni przez 20 godzin, po czym formę zanurza się w białej glazurze. Po raz ostatni wypala się ją w temperaturze 1015 stopni przez 12 godzin. Zadziory są usuwane, a drobne niedoskonałości polerowane. Główne materiały: glina z Anglii, kaolinit z Bureli, piasek z Kadyksu, węglan wapnia, krzemionka i skalenie.

Ceramika La Rambla jest ceramiką charakterystyczną ze względu na swą biel, oraz porowatą glinę o zadziwiającej zdolności do chłodzenia płynnej zawartości kadzi na wodę, misek, słoików, butelek itp. Jest również używana do produkcji akcesoriów kuchennych, ogrodniczych i budowlanych, takich jak płytki i elementy oświetleniowe. Technika: glina jest uzyskiwana z gleby, oczyszczana i rozkładana w słońcu. Następnie jest przesiewana i ugniatana, oraz formowana przy użyciu tokarki w celu osiągnięcia pożądanych kształtów. Następnie ceramika jest suszona i wypalana w piecu w 1000º C. Na koniec jest szkliwiona kolorowym szkłem, dekorowana i polerowana, a następnie wypalana po raz drugi. Głównym materiałem jest miejscowa glina, woda i sól. Pierwsze odkrycia pucharów dzwonowatych wytwarzanych lokalnie w La Rambla (Cordoba) pochodzą z epoki brązu. Ta prehistoryczna ceramika utrwaliła się w okresie okupacji arabskiej. Najbardziej charakterystyczną datą w historii ceramiki z La Rambla jest rok 1460, z którego to pochodzi pierwsza pisemna o niej wzmianka.

Czarna ceramika Marginea jest wyjątkowa w Europie ze względu na fakt, że jej kolor jest uzyskiwany bez użycia farb. Tradycja garncarstwa w Marginea (Bukowina, powiat Suczawa) jest niezwykle stara i sięga 1500 roku. Niektórzy autorzy uznają, że czarna ceramika z Marginei jest dziedzictwem dacyjskim, ze względu na odnaleźione fragmenty tego rodzaju ceramiki na niektórych stanowiska charcheologicznych miejscach Gotów Dacyjskich oraz neolitycznych. Mimo iż sztuka wytwarzania czarnej ceramiki była przekazywana z pokolenia na pokolenie, obecnie w Marginei odnaleźć można jedynir kilka garncarzy. Tajemnica czarnej ceramiki polega na unikatowym sposobie jej wypalania. Pod koniec wypalania wszystkie otwory w piecu są zatykane. Płomienie zostają zduszine, a powstały dym barwi powierzchnię naczyń. Z kolei szlifowanie kamieniem bogatym w kwarc daje wspaniały metaliczny połysk. Tradycyjna technika zdobienia to właśnie polerowanie specjalnym kamieniem (który nadaje szary odcień mieszając się z metaliczną czernią. Dodatkowo naczynia są zdobione geometrycznymi motywami: spiralami, przerywanymi liniami, jodełkami.

Kubek jest wytwarzany z gliny tradycyjną techniką wykorzystującą koło garncarskie. Ceramika była produkowana w ten sposób w całej Słowacji. W poszczególnych regionach wyroby różnią się wykończeniem. znana jest z ceramiki majolikowej z regionu Modra zaś wschodnia Słowacja z ceramiki z regionu Pozdisovce. Formowanie kubka zaczyna się od kawałka gliny, który następnie formuje się wyciągając ścianki boczne. Powierzchnie wygładza się za pomocą gąbki. Na końcu dokleja się ucho. Po wyschnięciu kubek jesy wypalany w piecu elektrycznym w temperaturze 950 stopni Celciusza. Po pierwszym wypalaniu kubek jest szkliwiony poczym powtórnie się go wypala.

"Ceramika na Cyprze sięga okresu neolitu. Odkrycia archeologiczne potwierdzają, że ludzie używali w tym czasie ceramiki z gliny, a nawet dekorowali nią swoje domy. Artyści tamtych czasów wiedzieli już jak zrobić szkliwo i opracowali techniki polerowania. Ceramika była często dekorowana szeregiem obrazów, a podczas rytuałów, obrzędów religijnych stosowano maski ceramiczne. Uważa się, że najbardziej imponujące formy i wzory dekoracyjne zostały wymyślone już w okresie wczesnego i środkowego neolitu. Ten sam okres dał nam wiele wczesnych statuetek z terakoty, głównie żeńskich. Gliniane figurki były ważne zarówno w świętych sanktuariach, jak i domach."

Ta biżuteria jest unikalnym produktem łemkowskiej mniejszości etnicznej regionu Hutzul, w południowo-wschodnim zakątku Polski pogórza karpackiego. Krywulki to nazwa nadana naszyjnikom z koralików, które są wykonane albo na małym krośnie, albo za pomocą igły, poprzez skrupulatne i cierpliwe nawlekanie 2-milimetrowych koralików na mocny sznurek. Przed wojną bogate młode kobiety często nosiły wersje o szerokości do 15 cm, które bardzo przypominały kołnierze. Mniej zamożni zwykle mogli sobie pozwolić tylko na jeden wąski kawałek, który nosili z haftowaną bluzką i gorsetem.

Chałupki to mała wieś zlokalizowana w województwie świętokrzyskim. Jest ona znana ze swoich tradycji garncarskich nie tylko w Polsce ale także w Europie. Początki garncarstwa w Chałupkach datowane są na XVI wiek. Jeszcze w 1935 rokufunkcjonowało tam 69 pracowni garncarskich, a 40 lat później już tylko 40.Umiejętności i tradycje garncarskie są przekazywane z pokolenia na pokolenie jako, że zwykle całe rodziny zajmowały się tym niezwykle rzadkim obecnie rzemiosłem.

Obrazki malowane na szkle stanowią typowy przykład malarstwa ludowego. Tradycyjnie zawierały one sceny religijne oraz świeckie. Uważano, że obrazy portretujące świętych chronią ich właścicieli. Świeckie obrazy przedstawiające kompanię zbójników Janosika stanowią oryginalny słowacki wkład w europejskie dziedzictwo malunków na szkle. Malarstwo na szkle rozwijane było w rodzinach, które tradycyjnie parały się produkcją wyrobów szklanych. Do celó malarskich wykorzystuje sie cienkie tafle szkła. Malarz podkłada pod taflę grafikę i odrysowuje kontury. Bardziej doświadczeni malarze nie korzystają z wzoru, samodzielnie tworząc zarys obrazu. Kontur malowany jest rozrzedzoną czarną farbą przy pomocy cienkiego pędzla. Po wyschnięciu na konturów nanoszone są detale, np. twarze, większe elementy dekoracyjne czy wreszcie tło. Początkowo do malowania na szkle używano farb temperowych zmieszanych z żółtkiem jaja i innymi składnikami w celu zwiększenia przyczepności do drewna. Współcześni artyści używają specjalnych farb do szkła lub farb olejnych, kóre schną dłużej ale są bardziej trwałe i wygądają lepiej. Dawniej wykorzystywane samodzielnie wytwarzane pędzle z naturalnego włosia. Obecnie zastępuje się je pędzlami dostępnymi w sprzedaży.

Garncarstwo od lat stanowi jedną z nawjażniejszych sektorów w Bolesławcu, polskim mieście zlokalizowanym na Dolnym Śląsku. Ceramika produkowana od XIX wieku do dziś zachowała swój oryginalny i unikatowy charakter. Każdy produkt jest ręcznie malowany lub stemplowany. Wszystkie produkty wytwarzane są z glinki ceramicznej. Są one formowane, ręcznie malowane i wypalane w temperaturze 1250 stopni Celciusza.

"Huta szkła kryształowego Julia to prestiżowa marka obecna na rynku od bezmała 200 lat. Jako dział produkcyjny firmy Kolglass wytwarza najwyższej jakości kryształy, wykonane w pełni ręcznie i charakteryzujące się finezją wykończenia. ""Julia"" specjalizuje się w produkcji ręcznie formowanego szkła kryształowego, dmuchanego i prasowanego. Firma posiada bogatą tradycję w procesie produkcji szkła, a szlifowanie, piaskowanie, grawerowanie i malowanie sprawia, że produkty są wyjątkowe. Szeroka gama wielokolorowych kryształów z unikalnym ręcznym procesem produkcyjnym wyróżnia produkty firmy. "

Szkło Murano jest znanena całym świecie jako produkt najwyższej jakości. Sztuka tworzenia wytrobów szklanych ewoluowała w Murano między XV i XIX wiekiem. Proces wytwarzania tego rodzaju szkła jest bardzo trudny i od kilku lat mistrzowie szklarzy z Murano mają monopol na tajemnice związane z produkcją. Szkło jest wykonane z piasku lub tłuczki szklanej i obrabiane, gdy jest jeszcze gorące. Rzemieślnik musi je obrabiać natychmiast po rozgrzaniu w piecu, aby nadać mu pożądany kształt. Istnieją różne techniki stosowane od stuleci do wytwarzania rodzajów szkła artystycznego. Wyróżnić można takie wyroby jak szkło dmuchane, kryształ, szkło filigranowe, szkło mleczno-białe i wiele innych. Mistrzowie szklarscy nadają wyrobom różne kształty, tworząc szklanki, talerze lub inne przedmioty i malują je różnymi kolorami. Wideo pokazuje wytwarzanie szkła przez rzemieślników z Murano z lokalnego zakładu o nazwie „Fornace Colleoni”.

"Ceramika Horezu to wyjątkowy rodzaj rumuńskiej ceramiki, która jest tradycyjnie produkowana w mieście Horezu w północnej Olteni (hrabstwo Vâlcea). Ze względu na swój kunszt ceramika Horezu została wpisana w grudniu 2012 roku na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Techniki stosowane do tworzenia ceramiki Horezu pochodzą z czasów starożytnych, i mają ponad 2000 lat. Załączony materiał wideo przedstawia garncarza i jego rodzinę, którzy formują, dekorują, a następnie wypalająp naczynie. Proces rozpoczyna się od obróki przyniesionej do warsztatu garncarza czerwonej gliny. Z wyrobionej gliny usuwa się zanieczyszczenia, dzieli na kulki, a następnie obrabia na kole. Lepienie garnków wymaga specjalnej techniki i sprawności, ponieważ glina nie powinna wyschnąć. Po ukształtowaniu garnki pozostawia się do wyschnięcia w cieniu na kilka dni, a następnie wypala w specjalnych piecach po uprzednim ich zdobieniu. Dominującym symbolem ceramiki Horezu jest kogut, choć spotyka się także inne symbole. Kolory to żywe odcienie ciemnobrązowego, czerwonego, zielonego i niebieskiego, a także tzw. kolor ""kości słoniowej Horezu""."