Alfajar jest firmą rodzinną założoną w Maladze w 1994 roku przez José Angela Ruiza i Lolę Díaz, którzy wraz z dwiema córkami zajmują się produkcją i sprzedażą ceramiki. Jej produkty charakteryzują się oryginalnym wzornictwem, kunsztem. Wszystko jest produkowane ręcznie, od modelowania po zdobienie i wykończenie elementów.

Alfajar oznacza w języku arabskim ceramikę. Po kilku latach rozwijania swojej działalności i firma prowadzi dziś wielki sklep w Salvatierra Palace, barokowym budynku z XVII wieku znajdującym się przed katedrą w Maladze. Projekty Alfajar przywołują na myśl tradycyjną ceramikę grecką i fenicką, ale również nawiązują do nowoczesności kubizmu pikaskiego lub postaci Modiglianiego, zarówno pod względem kształtu przedmiotów, jak i dekoracji. Firma realizuje również unikatowe prace i projekty na zamówienie. Często ich prace służą jako  nagrody oraz upominki przyznawane w konkursach, wydarzeniach czy rocznicach.

Firma, która wywodzi się z sagi mistrzów odlewni z 1881 roku z Torredonjimeno w Jaén, topi dzwony w sposób rzemieślniczy, ale także je odnawia i jest odpowiedzialna za automatyzację dzwonnic. Firma wprowadziła nowe technologie do świata tych instrumentów muzycznych, a bicie dzwonów może być kontrolowane za pomocą telefonu komórkowego. Ich dzwony można znaleźć w wielu częściach Hiszpanii i takich zakątkach jak USA, Madagaskar czy Japonia.

Metal wykorzystywany do odlewania dzwonów to bardzo mocny rodzaj stopu metali. Jest rodzajem brązu, który wykorzystuje miedź z cyną w stosunku 3: 1 (78% w porównaniu z 22% w dokładnych proporcjach), które łatwo się topią, a następnie odlewają, tworząc najgłośniejszy stop ze wszystkich brązów, bardziej poważny i głęboki ton, ponieważ dzwon ma większą ilość miedzi. Główną rudą jest stannit, siarczek miedzi, cyny i żelaza.

Flamenco Cajón (skrzynia perkusyjna) to instrument, który ze względu na swoje właściwości dźwiękowe bardzo dobrze komponuje się z innymi instrumentami akustycznymi, ponieważ posiada możliwość odtwarzania bardzo niskich, średnich i wysokich dźwięków. Zwykle gra się na nim dłońmi, palcami lub pędzlami i jest używany w wielu stylach muzycznych.

Obecnie jest wykonywany z drewna Mohena i Requia, zwykle ma 47 cm wysokości i podstawę 33 cm na 29 cm. Grubość dochodzi do 15 mm.

Muzyk siedzi okrakiem na Cajonie, który znajduje się między jego kolanami. Nowoczesny cajon posiada trzy śruby, które pozwalają na regulację barwy.
Perkusista może uzyskać dodatkowe dźwięki, używając dłoni lub opuszków palców do gry. Niejednokrotnie tonacja szuflady jest wzbogacana poprzez dodanie do niej małych metalowych przedmiotów. Przykładowo, w Hiszpanii zwykle zawiera trzy lub cztery metalowe struny w celu zwiększenia rezonansu.
 

Goma Lacais to firma rodzinna z Granady, specjalizująca się w renowacji i recyklingu zabytkowych mebli. Założona w 1993 roku, posiada doświadczenie obejmujące wiedzę i umiejętności renowacji mebli czterech pokoleń rzemieślników.

Swoją pracę wykonują całkowicie ręcznie - zarówno przy naprawie, obróbce, rekonstrukcji, lakierowaniu i dekorowaniu wszelkiego rodzaju zabytkowych mebli, począwszy od przedmiotów codziennego użytku, takich jak krzesła czy półki, aż po zegary, ołtarze kościelne czy relikwiarze.

Niedobór rzemieślników tradycyjnych i przewaga technik przemysłowych w tym sektorze sprawiają, że firma ta jest wyjątkowym przypadkiem zachowania dziedzictwa kulturowego tradycyjnego rzemiosła.

Francisco Romero Zafra jest uznanym rzeźbiarzem i renowatorem z Kordoby. Jest uczniem Antonio Bernala. W swojej pracy wykorzystuje różne techniki, aby uchwycić emocje, ból i poświęcenie w swoich rzeźbach andaluzyjskiego Wielkiego Tygodnia.  Tworzone przez niego przedstawienia łączą rzeźbę, malarstwo, formowanie z materiałów plastycznych,  krawiectwo i haftowanie w celu stworzenia postaci wystawionych podczas Wielkanocy.

Wykonał ponad sto prac, które są prezentowane w wielu miastach w kraju i za granicą. Jest także odpowiedzialny za rekonstrukcje starożytnych dzieł, które odzyskały swój blask pod jego ręką.

Franciszek jest mistrzem nie tylko rzeźby, ale i polichromii, gdyż malarstwo było jednym z jego zainteresowań, zanim poświęcił się w pełni tworzeniu figur.

Region Podpolanie jest znany ze swojej unikalnej kultury ludowej, zwyczajów i tradycji. Podpolanie jest również specyficzne pod względem folkloru tanecznego i muzycznego, a także ciekawych wykonań instrumentalnych i wokalnych.

Stroje ludowe charakterystyczne dla całego regionu Podpolan wyróżniają się różnorodnością i bogactwem wzorów, a także krojem i materiałem, z którego są wykonane. Pierwsze stroje ludowe były tkane, a wzory haftowane zwykłą igłą. Technika haftowania krzywą igłą znana jest zaś od końca XIX wieku. Technika haftu krzywą igłą charakteryzuje się tym, że w trakcie haftowania wzór przędzy na materiale układa się w serię łańcuchów (ścieg łańcuchowy). Przędza jest nawlekana od spodu i wyciągana na wierzch igłą.

Elena Marcinekova pochodzi z Detvy. Od dzieciństwa poświęcała się sztuce ludowej, produkcji strojów ludowych i ich renowacji. Dekoruje również różne przedmioty. Kostiumy są szyte w tradycyjny sposób, z zachowaniem oryginalnych wzorów. Wzory haftowane są techniką krzywej igły. Kwiaty i liście są typowym wzorem dla regionu Detovy, natomiast typowym kolorem jest żółty i pomarańczowy, a od pewnego czasu także czerwony. Wyjątkowe elementy strojów ludowych oraz różne części kostiumów można nabyć w sklepie Kaska, który znajduje się w Bańskiej Bystrzycy.

Natalia rozpoczęła pracę z gliną polimerową ponad 20 lat temu, zafascynowana wszechstronnością i nieskończonymi możliwościami twórczymi, jakie oferuje ten materiał.

Twórczość Natalii to przede wszystkim współczesna biżuteria, która powstaje z połączenia gliny ze srebrem, tworząc tym samym unikatowe dzieła.

Artystka stosuje takie specjalistyczne techniki obróbki gliny jak mica Shift, millefiori, skinner blend czy mokumegane.

Jej prace inspirowane są naturą, ale także modą, wzornictwem i architekturą, kreskówkami, tkaninami, meblami..., "wszystkim, co nas otacza i pobudza nasze zmysły". Zainteresowania artystki doprowadziły ją do stworzenia Hiszpańskiego Stowarzyszenia Gliniarzy Polimerowych. Natalia stara się też na łamach książek i innych publikacji o zasięgu międzynarodowym upowszechniać ten rodzaj sztuki.

Poza samym tworzeniem Natalia prowadzi również kursy, między innymi w Hiszpanii oraz innych europejskich krajach i w Stanach Zjednoczonych, a także brała udział w ważnych międzynarodowych wydarzeniach, takich jak Synergia i Eurosynergia. Natalia brała również udział w corocznych sympozjach marki Staedler FIMO i koordynowała projekt "FIMO50", aby uczcić 50-lecie marki i zebrać fundusze dla K.I.D.S. Kentucky Center i Samunnat Project z Nepalu.

Formuła glinki polimerowej została opracowana w 1939 roku przez Sophie Rehbinder Kruse, córkę niemieckiego producenta lalek Käthe Kruse. Jest to rodzaj gliny do modelowania z elastycznym i łatwym w obróbce polimerem chlorku winylu (PCW), który twardnieje pod wpływem temperatury. Może być lakierowana lub zdobiona specjalnymi lakierami i długopisami lub odpornymi farbami akrylowymi i olejnymi, ale można również barwić glinę pigmentami i uzyskać w ten sposób żywe i oryginalne palety kolorów.

ReLoveit jest lokalną firmą rodzinną specjalizującą się w renowacji i recyklingu zabytkowych mebli. Została założona w 1995 roku i to właśnie miłość do starych mebli sprawiła, że jej założyciel przekształcił swoje hobby w zawód, przekazując następnie swoją wiedzę dzieciom, które teraz pracują w rodzinnym przedsiębiorstwie. Cały proces renowacji wykonywany jest ręcznie. 

Reloveit pracuje głównie z drewnianymi tradycyjnymi cypryjskimi meblami domowymi. Zespół ReloveIt pracuje niestrudzenie, aby odtworzyć i nadać nowe życie każdemu szczegółowi zdobień, rzeźbień i części mebli poddawanych renowacji. Stare przedmioty odnawiane są miedzy innymi przy wykorzystaniu farby kredowej, ponieważ naturalne składniki tych farb tworzą miękką, matową fakturę. Naprawa i odświeżanie zużytych elementów z wielkim oddaniem i starannością sprawiają, że stare meble zyskują nowe życie przy jednoczesnym zachowaniu naturalnego blasku i patyny zabytkowych przedmiotów.
 

Rytownictwo i odbijanie obrazów w jedwabiu. W 2007 r. lokalny artysta Hambis, zajmujący się rytownictwem  postanowił stworzyć organizację non-profit "Hambis Printmaking School and Museum”.  Powstanie szkoły i muzeum rytownictwa było realizacją wizji Hambisa: zapoznać Cypryjczyków ze sztuką rytowniczą, krzewić wiedzę o technikach tworzenia odbitek i grafik, a także zachować i rozpropagować dzieła cypryjskich i zagranicznych artystów - zarówno współczesnych jak i tych tworzących w minionych wiekach.

Latem 2008 r. muzeum otworzyło swoje podwoje, dysponując skromnym zbiorem kilkuset prac pochodzących z darowizn. Hambis przekazał do muzeum swoją kolekcję, wraz z wybranymi obrazami jego autorstwa. Podobnie postąpili rytownicy z Cypru i Grecji przybywając do, aby przekazać pierwsze współczesne prace do kolekcji, jak również przyjaciele-kolekcjonerzy. Z biegiem lat datki kolekcja rozrastała się o nowe dzieła przekazane przez ludzi regularnie odwiedzających muzeum, a także od twórców cypryjskich i zagranicznych. Organizowane przez muzeum wystawy czasowe są również dobrą okazją do przekazywania darowizn przez wystawiających się tam artystów.

Vasile Şuşca jest rzemieślnikiem z Săcel, Maramureş i stał się znany na całym świecie dzięki tradycyjnym maskom, które robi od około 30 lat.

Maski te były używane w Maramureş na Boże Narodzenie i Nowy Rok. Przodkowie z Maramureş wierzyli, że dzięki nim odpędzają zło. Maski one nadal używane podczas świąt przez grupy kolędników.

Vasile Şuşca ukończył liceum plastyczne, malował, ale także wykonywał zawód krawca i kuśnierza.

Znajomy artysty, były dyrektor Szkoły Sztuki Ludowej z Sighetu Marmatiei, do której uczęszczał Vasile Şuşca, zaproponował mu wykonanie masek z surowców pozostałych po innych pracach. Vasile Şuşca najpierw studiował wygląd i sposób wytwarzania masek raz tradycje Maramureş, potem dzięki swojej wyobraźni i talentowi wykonał tysiące masek ludowych.

Do wytarzania masek rzemieślnik korzysta z naturalnych materiałów, takich jak kożuchy lub kozie skóry, rogi baranie, tkaniny, konopie, fasola, łupiny orzechów itp.

Jego maski są bardzo wyraziste i piękne. Uczestniczył z nimi w wystawach, targach i pokazach, pojawiał się w gazetach. Jego prace są wystawiane w muzeach, ale także w zdobią ściany domów na całym świecie.

Ciasto miodowe (piernik) jest łatwe do przygotowania, smaczne i długo pozostaje świerze. Dodatkowo nie psuje się ani po upieczeniu, ani surowe. Piernik pojawił się w centrum Bratysławy (na terenach obecnej Słowacji) w XVI wieku. Rozszerzył się na inne słowackie miasta w XVII i XVIII wieku. W drugiej połowie XIX wieku rzemiosło to zaczęło podupadać, z powodu rozwoju ogólnego rzemiosła cukierniczego. Ostatnio jednak coraz więcej kobiet zajmuje się pieczeniem i dekorowaniem pierników. Swoje produkty oferują na targach, pielgrzymkach i ucztach.

Film przedstawia przebieg produkcji ciasta miodowego od przygotowania ciasta poprzez proces pieczenia i dekoracji. Maria Balacinova produkuje ciastka miodowe od ponad 25 lat. Na początku przygotowuje się ciasto przez około 15 minut. Gotowe ciasto leży w lodówce przez 4 dni. Po wyjęciu z lodówki, z ciasta wycina się różne kształty, które piecze się w piekarniku. Upieczone pierniki po schłodzeniu są polewane grubym lukrem. Ostateczny wygląd uzyskuje się dzięki dekoracji. Pierniki są nie tylko piękne, ale także pyszne. Smacznego!

Mistrz Dumitru Pop z Săpânţa jest znanym rzeźbiarzem i malarzem nagrobków. Jest jednym z uczniów Ioana Pătraşa Stana – założyciela tzw. Wesołego Cmentarza z Săpânţa. Dumitru Pop kontynuuje jego pracę i kultywuje tradycję.

Mistrz Dumitru Pop miał dziewięć lat, kiedy wziął swoją pierwszą lekcję od słynnego rzeźbiarza i malarza Stana Ioana Pătraşa. Studiował z nim przez dziewięć lat i po śmierci mistrza, w 1977 roku, Dumitru Pop kontynuował swoją pracę i stał się słynnym rzeźbiarzem i malarzem nagrobków pogrzebowych. Jego prace docierają do wszystkich zakątków świata.

Wesoły Cmentarz jest unikatowym miejscem w skali świata dzięki pomnikom nagrobnym, które opisują historie o życiu zmarłych i sugestywne obrazy wykonane w słynnym kolorze nazwanym błękitem Săpânţa. Opowieści opisane na nagrobkach nie są śmieszne, ale raczej beztroskie, trochę smutne, a nawet niepokojące - od najgorszych pijaków w wiosce po młodych ludzi, którzy zginęli podczas II wojny światowej. Na obrazach zmarli prezentowani są przez pryzmat wykonywanych przez nich za życia zawodów,  co sugeruje, jak ważnym elementem tożsamości jest wykonywana praca.

Wesoły Cmentarz swoją nazwę zawdzięcza około 850 kolorowym, drewnianym pomnikom nagrobnym i sugestywnym obrazom.

Kolory, naiwna sztuka ludowa i inne spojrzenie na życie i śmierć to opis najlepszy tego cmentarza. Swój ogromny wkład w jego obecny wygląd ma mistrz Dumitru Pop.

Ręcznie rzeźbione w drewnie szachy.
Szachy uważane były za grę królewską, w którą w Polsce grali również szlachcie i mieszczanie. Gra pochodzi z Indii, choć w Europie znana była już w X wieku. Jej największa popularność w Europie przypada na XVI i XVII wiek, nazywanym złotym okresem szachów.  

W pracowni rzeźby w drewnie Benkeczy ręcznie wykonuje się płaskorzeźby, rzeźby, zestawy do gier, w tym szachy. Pracownia Benkeczy funkcjonuje już od wielu już lat i zlokalizowana jest w starej części Krakowa. Jej właściciel, Pan Łukasz Wiciarz jest jedynym w Krakowie i jednym z nielicznych wytwórców szachów rzeźbionych w Polsce.  Każdą rzeźbę wykonuje ręcznie, do każdej podchodzi z ogromną pasją i dbałością o detale. Swoje rzeźby wykonuje z różnego rodzaju drewna: lipy, czereśni, dębu czy jaworu. Jego pracownia jest otwarta dla gości, gdzie można obejrzeć proces powstawania figur, np. figurki dębowe lub czereśniowe Pan Łukasz gotuje przed rzeźbieniem. O takich szczegółach swojej pracy chętnie opowiada swoim gościom.  Na zdjęciach niektóre z prac Pana Łukasza.

Rzeźbienie w soli jest tradycyjną formą rękodzieła. Można podziwiać ją w Kopalni Soli w Wieliczce, podążając ścieżką Trasy Turystycznej, gdzie niemal na każdym kroku napotyka się wielkie postacie związane z polską kulturą i sztuką, których podobizny zostały uwiecznione w solnej skale. Sól to niezwykle delikatny materiał, dlatego praca z nim wymaga precyzji i dokładności. Choć jest krucha i delikatna, sól ma twardość zbliżoną do gipsu. Sama obróbka soli nie jest trudna.

Rzeźby z soli wykonują nie tylko artyści-rzeźbiarze, ale przede wszystkim górnicy-rzeźbiarze.

W Kopalni Soli w Wieliczce w Polsce można odnaleźć wiele rzeźb z soli pochodzących z XVII wieku. Kopalnia to bezcenny zabytek kultury wpisany na listę Dziedzictwa Unesco w 1978 roku. Dzieje samej Kopalni sięgają średniowiecza, kiedy to nosiła nazwę Magnum Sal – Wileka Sól.

Matej Rabada, młody projektant, poświęcił się tradycyjnemu, 400-letniemu rzemiosłu produkcji tkanin drukowanych. Drukowane tkaniny to technika tworzenia wzorzystego płótna, która wykorzystuje zasadę druku negatywowego. Wzór drukowany jest przy pomocy specjalnej mieszanki na białym płótnie, które następnie jest farbowane w barwniku koloru indygo. Mieszanka podczas barwienia zapobiega przenikaniu barwnika do włókien. Po procesie barwienia i usunięciu mieszaku na płótnie pojawia się biały wzór.

Marka Blueprint Matej Rabada koncentruje się na ręcznej produkcji drukowanej tkaniny w odcieniach indygo. Zakres wytwarzanych tkanin obejmuje zarówno tradycyjne wzory jak i autorskie motywy. Ręcznie barwione płótno służy również jako podstawa do tworzenia odzieży. Okazuje się więc, że nawet ponad 400 letnia technologia może znaleźć zastosowanie. Powstały w ten sposób produkt nie stara się jedynie kopiować przeszłości, lecz przedstawia aktualne, twórcze spojrzenie i interpretację tradycyjnego rzemiosła.

Produkowana odzież jest stanowi przykład tzw. slow fasion, zwracającej uwagę na jakość i ręczną obróbkę, czy to przy wybarwianiu wzorów, czy przy finalnym tworzeniu odzieży. Produkcja i tworzenie tkanin odbywa się z poszanowaniem środowiska naturalnego i przyrody, z której twórca czerpie inspiracje.

Alexandru Ilinca jest jednym z najbardziej cenionych rzemieślników w Rumunii. Zajmuje się rzemiosłem tworzenia "opinci", antycznych skórzanych butów.

Urodził się w Orleşti, w okręgu Vâlcea, w regionie Oltenia, gdzie uczył się opinci od swojego ojca. Prawie całe życie uprawiał jednak krawiectwo, aż do przejścia na emeryturę i powrotu do zawodu opinci. Często jeździł na jarmarki. To tam właśnie zauważył, że brakuje w sprzedaży butów „opici”, aby móc skompletować cały strój ludowy. Alexandru Ilinca zaczął więc ponownie robić tradycyjne opinci.

Ponieważ kocha zwyczaje przodków i chce kontynuować rzemiosło, którego nauczył się od ojca, rzemieślnik nadal uczestniczy w wielu jarmarkach i wystawach, aby rozpowszechnić tradycję szycia opici. Nawet pomimo iż ludzie nie noszą już opinci, rzemieślnik cieszy się, że wielu z nich przychodzi, by poznać tajemnice tego rzemiosła.

Jego skórzane buty dotarły do ważnych gości odwiedzających Rumunię, takich jak: Joe Biden, Emmanuel Macron, Charles Książę Walii.