Η Alfajar είναι μια οικογενειακή επιχείρηση που ιδρύθηκε στη Μάλαγα το 1994, από τον José Angel Ruiz και τη Lola Díaz, οι οποίοι μαζί με τις δύο κόρες τους ασχολούνται με την κατασκευή και εμπορία δημιουργικών κεραμικών. Τα προϊόντα της χαρακτηρίζονται από τον αρχικό σχεδιασμό, τη δεξιοτεχνία τους και τη δημιουργία και πώληση κεραμικών. Τα πάντα παράγονται με το χέρι, από τη μοντελοποίηση μέχρι τη διακόσμηση και το φινίρισμα των κομματιών.

Alfajar σημαίνει κεραμικά στα αραβικά και μετά από ταπεινές αρχές σήμερα έχουν ένα μεγάλο κατάστημα στο Παλάτι Salvatierra, ένα μπαρόκ κτίριο του XVII αιώνα που βρίσκεται μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Μάλαγα. Τα σχέδιά τους θυμίζουν παραδοσιακά ελληνικά και φοινικικά κεραμικά, αλλά προκαλούν και τον νεωτερισμό του Picassian Cubism ή των μορφών Modigliani, τόσο για τα σχήματα των αντικειμένων τους όσο και για τη διακόσμησή τους. Πραγματοποιούν επίσης μοναδικά έργα και σχέδια υπό παραγγελία και είναι κοινό ότι τα έργα τους αντιπροσωπεύουν τα τρόπαια που απονέμονται σε διαγωνισμούς, εκδηλώσεις και αφιερώματα.

Ο Vasile Şuşca είναι ένας  τεχνίτης από Săcel, Maramureş και έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο, λόγω των παραδοσιακών μάσκες που έχει κάνει για περίπου 30 χρόνια. Αυτές οι μάσκες χρησιμοποιήθηκαν στο Maramureş για τις χειμερινές διακοπές, φοριούνται για τα Χριστούγεννα και  την Πρωτοχρονιά και οι πρόγονοι από Maramureş πίστευαν ότι έδιωξαν το κακό. Εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών, όταν ομάδες carolers μεταφέρουν τα παλιά ρουμανικά έθιμα. Vasile Şuşca αποφοίτησε από ένα γυμνάσιο τέχνης, ζωγράφισε, αλλά άσκησε επίσης το επάγγελμα του ράφτη και furrier. Ένας γνωστός του καλλιτέχνη, πρώην διευθυντής της Σχολής Λαϊκής Τέχνης από το Ighetu Marmatiei, στο οποίο φοίτησε ο Vasile Şuşca, του πρότεινε

να  φτιάξει μάσκες από τα υπόλοιπα υλικά, κομμάτια δέρματος και άλλα. Πρώτα μελέτησε τη μάσκα και τις παραδόσεις του Maramureş, στη συνέχεια, με τη φαντασία και το ταλέντο του έκανε χιλιάδες λαϊκές μάσκες. Για να κάνει τις μάσκες του, ο τεχνίτης χρησιμοποιεί φυσικά υλικά όπως δέρμα προβάτου ή δέρμα κατσίκας, κέρατα κριού, ύφασμα, κάνναβη, φασόλια και κοχύλια καρυδιάς, κλπ. Οι μάσκες του είναι πολύ εκφραστικές και πολύ επιτυχημένες, συμμετείχε μαζί τους σε εκθέσεις, εκθέσεις και παραστάσεις, εμφανίστηκε σε εφημερίδες, τα έργα του εκτίθενται σε μουσεία, αλλά και στασπίτια σε όλο τον κόσμο..

Η περιοχή των Ποντπολανών είναι γνωστή στο κοινό ως μια περιοχή με μοναδικό λαϊκό πολιτισμό, έθιμα και παραδόσεις. Η είναι  επί Ποντοπολανία είναι επίσης  συγκεκριμένη στο χορό και τη μουσική λαογραφία, καθώς και ενδιαφέρουσες ορχηστρικά και φωνητικά παραστάσεις.

Τα λαϊκά έθιμα που χαρακτηρίζουν την ευρύτερη περιοχή της Ποντπολάνης ξεχωρίζουν για την ποικιλία και τον πλούτο των μοτίβων της, καθώς και για το κόψιμο και το υλικό που χρησιμοποιείται. Τα πρώτα λαϊκά έθιμα ήταν υφασμένα, και τα σχέδια ήταν κεντημένα με μια κοινή  βελόνα. Η τεχνική του κεντήματος με μια στραβή βελόνα καταγράφεται  από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η στραβή τεχνική κεντήματος βελόνα χαρακτηρίζεται κατά τη διάρκεια του κεντήματος  από το νήμα σπείρωμα μέσα από το ύφασμα σε μια σειρά αλυσίδων (βελονιά αλυσίδα). Το νήμα είναι γαντζώθηκε από το κάτω μέρος και τραβιέται έξω στην κορυφή με μια βελόνα.

Η Έλενα Μαρκίνκοβα κατάγεται από την Ντέτβα, όπου ζει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι αφοσιωμένη στη λαϊκή τέχνη, στην παραγωγή λαϊκών κοστουμιών και στην ανακαίνισή τους από την παιδική ηλικία. Επίσης, διακοσμείδιάφορα  αντικείμενα. Τα κοστούμια είναι ραμμένα με πρωτότυπο τρόπο, με πρωτότυπα μπαλώματα. Τα μπαλώματα είναι κεντημένα χρησιμοποιώντας μια στραβή τεχνική βελόνα. Τα λουλούδια και τα φύλλα είναι ένα τυπικό σχέδιο για τα μπαλώματα Detvian, ενώ το χαρακτηριστικό χρώμα είναι κίτρινο και πορτοκαλί και αργότερα κόκκινο  χρώμα  προστέθηκε. Τα  μοναδικά κομμάτια των λαϊκών κοστουμιών καθώς επίσης και τα διάφορα μέρη κοστουμιών μπορούν να αγοραστούν στο  κατάστημα αποκαλούμενο Kaska, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Banská  Bystrica.

Ο Δάσκαλος Dumitru Pop από το Săpânţa είναι διάσημος γλύπτης και ζωγράφος των ταφικών μνημείων. Είναι ένας από τους μαθητές του Ioan Pătraş Stan, αυτός που ίδρυσε  το Νεκροταφείο Merry από Săpânţa  και  Dumitru Pop συνέχισε το έργο του και συνέχισε την παράδοση.

Ο δάσκαλος Dumitru Pop ήταν εννέα ετών όταν πήρε το πρώτο του μάθημα από τον διάσημο ξυλόγλυπτο και ζωγράφο Stan Ioan Pătraş. Σπούδασε μαζί του για εννέα χρόνια και μετά το θάνατο του Stan Ioan Pătraş, το 1977, ο Dumitru Pop συνέχισε το έργο του και έγινε διάσημος γλύπτης και ζωγράφος ταφικών μνημείων,  με τα έργα του να φτάνουν σε όλες τις γωνιές του κόσμου.

Το Merry Cemetery είναι μοναδικό στον κόσμο, λόγω των ταφικών μνημείων που έχουν γράψει ιστορίες για τη ζωή του εκλιπόντος και ενδεικτικές εικόνες που έγιναν στο περίφημο Μπλε της Săpânţa. Οι ιστορίες που γράφονται στους σταυρούς δεν είναι αστείες, αλλά μάλλον ανέμελη, λίγο λυπημένες ή ακόμα και  ενοχλητικές  - από τους χειρότερους πότες στο χωριό μέχρι τους νέους που πέθαναν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κατοχή του θανόντος περιγράφεται κυρίως από πίνακες ζωγραφικής, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτοί οι άνθρωποι καθορίστηκαν από την  κατοχήτους.

Το Εύθυμο Νεκροταφείο δεν είναι απαραίτητα χαρούμενο, τα περίπου 850 πολύχρωμα ξύλινα ταφικά μνημεία και οι υπαινικτικές ζωγραφιές του δίνουν το όνομά του. Χρώματα, αφελής λαϊκή τέχνη και μια διαφορετική άποψη της ζωής και του θανάτου είναι η περιγραφή αυτού του νεκροταφείου στο οποίο ο πλοίαρχος  Dumitru Pop συνέβαλε πλήρως.

Η γλυπτική αλατιού είναι μια παραδοσιακή μορφή χειροτεχνίας. Μπορείτε να το θαυμάσετε στο αλατωρυχείο στο Wieliczka της Πολωνίας, ακολουθώντας το μονοπάτι της Τουριστικής Διαδρομής, όπου μπορείτε να συναντήσετε μεγάλες προσωπικότητες που σχετίζονται με τον πολωνικό πολιτισμό και την τέχνη σχεδόν σε κάθε βήμα, οι εικόνες των οποίων έχουν απαθανατιστεί στο βράχο του αλατιού. Το αλάτι είναι ένα εξαιρετικά λεπτό υλικό, επομένως η εργασία με αυτό απαιτεί ακρίβεια και ακρίβεια. Αν και εύθραυστο και λεπτό, το αλάτι έχει σκληρότητα παρόμοια με το γύψο. Η επεξεργασία του ίδιου του αλατιού δεν είναι δύσκολη.

Τα γλυπτά αλατιού γίνονται όχι μόνο από τους καλλιτέχνες-γλύπτες, αλλά προ πάντων από τους ανθρακωρύχους-γλύπτες.

Πολλά γλυπτά αλατιού του 17ου αιώνα βρίσκονται στο αλατωρυχειό Wieliczka στην Πολωνία. Το ορυχείο είναι ένα ανεκτίμητο πολιτιστικό μνημείο που καταχωρήθηκε στον Κατάλογο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO το 1978. Η ιστορία του ορυχείου χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, όταν ονομαζόταν Magnum Sal.

Η Goma Laca είναι μια οικογενειακή επιχείρηση της Γρανάδας που ειδικεύεται στην αποκατάσταση και την ανακύκλωση των επίπλωναντίκες. Ιδρύθηκε το 1993, έχει μια εμπειρία που περιλαμβάνει ήδη την τέταρτη γενιά των τεχνιτών, οι οποίοι τους παρέχουν  τις γνώσεις και τις δεξιότητες για να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε αποκατάσταση των επίπλων.

Οι τεχνικές εργασίας τους είναι εντελώς χειροποίητες, τόσο στην επισκευή, επεξεργασία, ανοικοδόμηση, βερνίκι και διακόσμηση οποιουδήποτε τύπου έπιπλα αντίκες, που κυμαίνονται από είδη οικιακής χρήσης, όπως καρέκλες ή καμάρες, σε ρολόγια, βωμούς εκκλησία ή reliquaries.

Η σπανιότητα των προετοιμασμένων τεχνιτών και η υπεροχή των βιομηχανικών τεχνικών στον τομέα αυτό καθιστούν την εταιρεία αυτή μια μοναδική περίπτωση διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της παραδοσιακής χειροτεχνίας. predominance

Francisco Romero Zafra είναι γλύπτης, imager και συντηρητής από  κόρδοβα αναγνωρίζεται ευρέως για το έργο του. Μαθητής του Αντόνιο Μπερνάλ, χρησιμοποιεί ποικίλες τεχνικές για να συλλάβει το συναίσθημα, τον πόνο και την αφοσίωση στα γλυπτά του της Ανδαλουσιανής Μεγάλης Εβδομάδας.  Οι εικόνες είναι μια διεπιστημονική τέχνη που συνδυάζει γλυπτική, γύψο,ingζωγραφική, ενδυμασίαing και κέντημα για να δημιουργήσει τις φιγούρες που εκτίθενται κατά τη διάρκεια  του Πάσχα.

Έχει κάνει περισσότερα από εκατό έργα που έχουν υποστεί επεξεργασία σε πολλές πόλεις της χώρας και του εξωτερικού, καθώς και αποκαταστάσεις αρχαίων έργων που έχουν ανακτήσει το μεγαλείο τους κάτω από το χέρι του.

Ο Φράνσις δεν είναι μόνο γλυπτική, αλλά και πολυχρωμική, όπως η ζωγραφική ήταν μία από τις δραστηριότητές του πριν αφοσιωθεί πλήρως στις εικόνες.

Η ζύμη του μελιού είναι εύκολο να σχηματιστεί και μπορεί να διατηρηθεί φρέσκο ​​και νόστιμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν καταστρέφει ούτε ωμά ούτε ψημένο με την πάροδο του χρόνου. Το κέικ με μέλι εμφανίστηκε στη Σλοβακία τον 16ο αιώνα, με το κέντρο της Μπρατισλάβα. Επέκταση σε άλλες σλοβακικές πόλεις τον 17ο και 18ο αιώνα. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, το σκάφος αυτό άρχισε να μειώνεται, ειδικά λόγω της ανάπτυξης της γενικής ζαχαροπλαστικής. Πρόσφατα, όλο και περισσότερες γυναίκες ασχολούνται με το ψήσιμο και τη διακόσμηση κέικ μελιού. Προσφέρουν τα προϊόντα τους σε εκθέσεις, προσκυνήματα ή γιορτές.

Το βίντεο καταγράφει την πορεία της παραγωγής κέικ μελιού από την προετοιμασία και την επεξεργασία της ζύμης μέσω του ψησίματος και της διακόσμησης. Η Maria Balacinova παράγει κέικ μελιού για πάνω από 25 χρόνια. Αρχικά, παρασκευάζεται μια ζύμη, ο χρόνος επεξεργασίας της είναι περίπου 15 λεπτά. Η τελική ζύμη αναπαύεται στο ψυγείο για 4 ημέρες. Η ζύμη χαλαρώνει και διαγράφονται διαφορετικά σχήματα. Στη συνέχεια, η ζύμη ψήνεται στο φούρνο. Τα ψημένα κέικ μελιού τρίβονται με παχιά γλάστρα μετά την ψύξη. Η τελική εμφάνιση επιτυγχάνεται με διακόσμηση. Τα κέικ μελιού δεν είναι μόνο όμορφα, αλλά και νόστιμα. Καλή όρεξη!

Η Ναταλία άρχισε να εργάζεται με πολυμερή πηλό πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, γοητευμένος από την ευελιξία και τις άπειρες δημιουργικές δυνατότητες που προσφέρει αυτό το υλικό.

Το έργο της Ναταλίας είναι κυρίως σύγχρονο κόσμημα, συνδυάζοντας πηλό με ασήμι και δημιουργώντας έτσι μοναδικά κομμάτια.
She  χρησιμοποιεί τεχνικές όπως η μετατόπιση μαρμαρυγίας (επίδραση όγκου με μεταλλικό πολυμερή πηλό, αν και το κομμάτι δεν έχει καμία ανακούφιση), millefiori (κατασκευή ενός πλήθους των μορφών σε συνδυασμό μεταξύ τους), skinner μείγμα (υποβαθμισμένη σε φύλλα αργίλου) ή mokume gane (συνδυάζοντας φύλλα διαφορετικών υλικών ταυτόχρονα).

Το έργο της είναι εμπνευσμένο από τη φύση, αλλά και από τη μόδα, το σχεδιασμό, την αρχιτεκτονική, κινούμενα σχέδια, υφάσματα, έπιπλα ..., "όλα όσα μας περιβάλλουν και μας  κάνουν να αισθανόμαστε". Το ενδιαφέρον της για αυτή την καλλιτεχνική  διαδρομή την οδήγησε στη δημιουργία της Ισπανικής Ένωσης Πολυμερούς Πηλού  και έχει συνεργαστεί σε βιβλία και διεθνείς εκδόσεις για να κάνει γνωστή αυτή την τέχνη.
Έχει επίσης διδάξει μαθήματα στην Ισπανία, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκδηλώσεις όπως το Synergy και το Euro συνεργεια. Επίσης, η Ναταλία έχει συνεργαστεί στο ετήσιο συμπόσιοs της  μάρκας Staedler FIMO και συντόνισε το έργο "FIMO50" για να γιορτάσει την 50η επέτειο της μάρκας  και να συγκεντρώσει κεφάλαια για το K.I.D.S. Kentucky Center και το Samunat Project του Νεπάλ.

Ο τύπος από τον πολυμερή πηλό αναπτύχθηκε το 1939 από τη Sophie Rehbinder Kruse, την κόρη του Γερμανού κατασκευαστή κούκλας Käthe Kruse.  Είναι ένας τύπος πηλού για το μοντέλο με εύκαμπτο και εύκολο στην εργασία πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC) πολυμερές, το οποίο σκληραίνει όταν η θερμότητα εφαρμόζεται στο φούρνο. Μπορεί να βερνικωθεί ή να διακοσμηθεί με τις πρόσθετες λάκες και τις μάνδρες ή με τις ανθεκτικές ακρυλικές και ελαιογραφίες, αλλά μπορείτε επίσης να χρωματίσετε τις χρωστικές ουσίες byadding αργίλου στο μίγμα και να επιτύχετε τις ζωηρές και αρχικές παλέτες χρώματος.

Μια εταιρεία που κατάγεται από το έπος των χυτηρίων που χρονολογούνται από το 1881, από το Torredonjimeno, στο Jaén, που λιώνουν καμπάνες με ένα βιοτεχνικό τρόπο, αλλά και την αποκατάσταση τους και είναι υπεύθυνοι για την αυτοματοποίηση για το καμπαναριό. Έχουν εισαγάγει νέες τεχνολογίες στον κόσμο αυτών των μουσικών οργάνων, και το κουδούνισμα των κουδουνιών ελέγχεται ακόμη και με το κινητό. Καμπάνες του μπορεί να βρεθούν σε πολλά μέρη της Ισπανίας και σε γωνιές όπως οι ΗΠΑ, μαδαγασκάρη και την Ιαπωνία..

Το ειδικό μέταλλο είναι ένα πολύ ισχυρό είδος μεταλλικού κράματος. Αυτό το κράμα είναι ένας τύπος χαλκού που χρησιμοποιεί χαλκό με κασσίτερο σε αναλογία 3: 1 (78% έναντι 22% σε ακριβείς τιμές), τα οποία λιώνουν εύκολα μαζί και στη συνέχεια χυτό, παράγοντας το δυνατότερο κράμα όλων των χάλκινων, το πιο σοβαρό και βαθύ τόνο είναι η μεγαλύτερη ποσότητα χαλκού το κουδούνι έχει. Το κύριο μετάλλευμα είναι ο στανίτης, ένα θειούχο από χαλκό, κασσίτερο και σίδηρο.

H Re Love είναι μια τοπική οικογενειακή επιχείρηση που ειδικεύεται στην αποκατάσταση και την ανακύκλωση των παλαιών επίπλων. Υδρύθηκε το 1995 και ήταν η αγάπη ενός τεχνίτη για τα παλιά έπιπλα που τον οδήγησαν να μετατρέψει το χόμπι του σε ένα επάγγελμα περνώντας τις τεχνικές του στα παιδιά του που εργάζονται στην οικογενειακή επιχείρηση. Η όλη διαδικασία γίνεται με το χέρι και η τέχνη της αποκατάστασης πηγαίνει πίσω στην οικογένεια.

Το Reloveit λειτουργεί κυρίως με ξύλινα παραδοσιακά κυπριακά έπιπλαοικιακής χρήσης. Η αφοσιωμένη ομάδα του εργάζεται ακούραστα για να αναβιώσει την ιστορία πίσω από γλυπτά και περικοπές. Αποκαθιστούν και ανακαινίζουν παλιά αντικείμενα με την τεχνική βαφής κιμωλίας, επειδή τα φυσικά συστατικά αυτών των χρωμάτων δημιουργούν μια μαλακή ματ υφή. Επισκευή και κάλυψη των φθαρμένων εξαρτημάτων με αγάπη και φροντίδα, τονίζουν τη χάρη και την vintage εμφάνιση των παλαιών επίπλων.

Alexandru Ilinca είναι ένας από τους πιο εκτιμημένος τεχνίτης στη Ρουμανία. Ο τεχνίτης  συνεχίζει την τέχνη της λήψης "opinci",αντίκες δερμάτινα παπούτσια.

Γεννήθηκε στο Orleşti, στην κομητεία Vâlcea, στην περιοχή Oltenia, όπου έμαθε να κάνει opinci από τον πατέρα του. Εξασκούταν στην ραπτική για σχεδόν μια ζωή, μέχρι που αποσύρθηκε και επέστρεψε για να κάνει opinci. Συχνά πήγαινε σε εκθέσεις όπου παρατήρησε ότι δεν υπήρχαν opinci προς πώληση, για να ολοκληρωθεί η λαϊκή φορεσιά, έτσι, Alexandru Ilinca άρχισε να κάνει το παραδοσιακό opinci και πάλι. Επειδή αγαπά τα προγονικά έθιμα και θέλει να συνεχίσει το σκάφος που έμαθε από τον πατέρα του, ο τεχνίτης εξακολουθεί να συμμετέχει σε πολλές εκθέσεις ή εκθέσεις για να κάνει αυτό το σκάφος γνωστό. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι δεν φορούν πλέον opinci, ο τεχνίτης είναι ευτυχής που πολλοί έρχονται να μάθουν από τα μυστικά αυτού του σκάφους.
 

Δερμάτινα παπούτσια του έφτασε σημαντικούς επισκέπτες της Ρουμανίας, όπως: Joe Biden, Emmanuel  Μακρόν, Κάρολος,  Ο πρίγκιπας της Ουαλίας.

Ο νεαρός σχεδιαστής αφιερώθηκε στην παραδοσιακή τέχνη 400 ετών της παραγωγής σχεδίων. Το σχεδιάγραμμα είναι μια τεχνική κλωστοϋφαντουργίας του καμβά σχεδίων, ο οποίος χρησιμοποιεί την αρχή της αρνητικής εκτύπωσης. Το μοτίβο εκτυπώνεται με ένα ειδικό μείγμα, που ονομάζεται pap, σε λευκό καμβά, το οποίο στη συνέχεια βάφεται σε κρύα αραίωση indigo. Το Pap κατά τη διάρκεια του χρωματισμού εμποδίζει τη διείσδυση της χρωστικής ουσίας στις ίνες. Μετά την κατάργησή του, εμφανίζεται ένα λευκό μοτίβο σε μπλε φόντο στο τέλος της διαδικασίας χρωματισμού.

Το εμπορικό σήμα Blueprint Matej Rabada επικεντρώνεται στην χειροποίητη παραγωγή του τίμιου, indigo-βαμμένου σχεδίου. Το χαρτοφυλάκιο των σχεδίων αποτελείται από τα παραδοσιακά σχέδια, καθώς και τα μοτίβα του συγγραφέα. Το χέρι-χρωματισμένο σχεδιάγραμμα χρησιμεύει επίσης ως βάση για τη δημιουργία ενδυμάτων της μάρκας. Στόχος του είναι να δείξει ότι ακόμη περισσότερα από 400 χρόνια τεχνολογίας μπορούν να βρουν εφαρμογές μέσα στις τρέχουσες τάσεις στο σχεδιασμό. Το προϊόν που προκύπτει, ως εκ τούτου, δεν επιδιώκει να αντιγράψει το παρελθόν, αλλά αντιπροσωπεύει την τρέχουσα άποψη της μάρκας για το παραδοσιακό σκάφος σχέδιο.

Η παραγωγή ενδυμάτων είναι ένα από τα τοπικά εμπορικά σήματα που έχουν πάρει το δρόμο της αργής μόδας που δίνει προσοχή στην ποιότητα και την χειροποίητη επεξεργασία, είτε κατά τη βαφή σχεδιαγράμματα ή την πραγματική δημιουργία των ενδυμάτων. Χάρη σε αυτό, η παραγωγή και η δημιουργία σέβονται επίσης το περιβάλλον και τη φύση, από τα οποία αντλεί έμπνευση.

Το φλαμένκο Cajón είναι ένα όργανο που λόγω των ηχητικών χαρακτηριστικών του ταιριάζει πολύ καλά με άλλα ακουστικά όργανα, δεδομένου ότι έχει την ικανότητα να αναπαράγει πολύ χαμηλούς, μεσαίους και υψηλούς ήχους. Παίζεται συνήθως με τα χέρια, τα δάχτυλα ή τις βούρτσες και χρησιμοποιείται σε πολλά στυλ μουσικής.

Επί του παρόντος είναι κατασκευασμένο στο δάσος Mohena και Requia, είναι συνήθως 47 εκατοστά ύψος και έχει 33 cm από 29 cm βάση. Πάχος ανεβαίνει σε 15 χιλιοστά.

Ο μουσικός τοποθετεί το Cajón, ανάμεσα στα γόνατά του. Το σύγχρονο cajon έχει τρεις βίδες που σας επιτρέπουν να ρυθμίσετε τον τόνο.

Ο μουσικός μπορεί να επιτύχει πρόσθετους ήχους χρησιμοποιώντας τις παλάμες ή τα δάχτυλά του για να παίξει το cajon. Πολλές φορές ο τόνος του συρταριού εμπλουτίζεται με την προσθήκη μικρών μεταλλικών αντικειμένων στο εσωτερικό. Για παράδειγμα, στην Ισπανία περιλαμβάνει συνήθως τρεις ή τέσσερις μεταλλικές χορδές στο εσωτερικό για να προσθέσετε αντήχηση.

Χαρακτική και αποτύπωση στο Μετάξι. Ο Hambis,  ένας ντόπιος καλλιτέχνης στην αποτύπωση αποφάσισε το 2007  να δημιουργήσει τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Hambis Printmaking School and Museum, που ήταν μέρος του οράματος του Hambis για τη ζωή: να κάνει τους Κύπριους να γνωρίσουν την τέχνη της χαρακτικής, να μάθουν πώς να κάνουν μια εκτύπωση και να εκτιμήσουν τις εκτυπώσεις κυπρίων και ξένων καλλιτεχνών τόσο σύγχρονων όσο και από προηγούμενους αιώνες..

Το μουσείο άνοιξε τις πόρτες του το καλοκαίρι του 2008, με μια ταπεινή συλλογή από μερικές εκατοντάδες έργα όλα προέρχονται από δωρεές. Ο Hambis δώρισε απλόχερα τη μικρή προσωπική του συλλογή και μερικά από τα αποτυπώματά του, μαζί με τυπογράφους από την Κύπρο και την Ελλάδα που ήρθαν στο μουσείο για να δώσουν τα πρώτα σύγχρονα έργα στη συλλογή, καθώς και φίλους συλλέκτες – οι οποίοι δώρισαν με ενθουσιασμό ένα ή περισσότερα έργα από τη συλλογή τους. Με τα χρόνια, οι δωρεές συνεχίζονται από πιστούς φίλους του μουσείου που έρχονται και μας επισκέπτονται τακτικά, καθώς και από Κύπριους και ξένους τυπογράφους, εμπλουτίζοντας τη συλλογή του μουσείου. Οι προσωρινές εκθέσεις που διοργανώνει το μουσείο είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για δωρεές από τους καλλιτέχνες που εκτίθενται

Χειροποίητα σκαλιστά κομμάτια σκακιού από ξύλο. Το σκάκι θεωρήθηκε βασιλικό παιχνίδι, το οποίο παίχτηκε επίσης στην Πολωνία από την αριστοκρατία και τους κατοίκους της πόλης. Το παιχνίδι  προέρχεται από την Ινδία, αν και ήταν γνωστό στην Ευρώπη τον 10ο αιώνα. Η μεγαλύτερη δημοτικότητά του στην Ευρώπη πέφτει τον 16ο και 17ο αιώνα, που ήταν γνωστή ως η χρυσή εποχή του σκακιού.

Στο εργαστήριο ξύλινων γλυπτών Benkeczy, τα  γλυπτά, τα γλυπτά και τα σύνολα παιχνιδιών, συμπεριλαμβανομένου του σκακιού, είναι χειροποίητα. Το  Στούντιο Benkeczy λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια και βρίσκεται στο παλιό τμήμα της Κρακοβίας. Ο ιδιοκτήτης του, ο κ. Łukasz Wiciarz, είναι ο μόνος στην Κρακοβία και ένας από τους λίγους κατασκευαστές σκαλιστό σκάκι στην Πολωνία. Πραγματοποιεί κάθε γλυπτό με το χέρι, προσεγγίζει το καθένα με μεγάλο πάθος και προσοχή στηλεπτομέρεια. Τα γλυπτά του είναι κατασκευασμένα από διάφορους τύπους ξύλου: φλαμουριά, κεράσι, βελανιδιά και sycamore. Το στούντιό του είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες, όπου  μπορείτε  να δείτε τη διαδικασία της λήψης στοιχείων, για παράδειγμα, δρύινα ή κεράσι στοιχεία  μαγειρεύονται  ed πριν από τη γλυπτική. Λέει πρόθυμα στους καλεσμένους του για τέτοιες λεπτομέρειες της δουλειάς του. Στις εικόνες υπάρχουν μερικά από τα  έργα του κ. Łukasz  Wiciarz.