"Tradycyjne rzemiosło dywanów ściennych (scoarta) w Rumunii i Republice Mołdawii zostało wpisane przez UNESCO na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2016 r. W Rumunii tkanie dywanów obecne było od starożytności. Dywany były użytkowymi i dekoracyjnymi tkaninami wełnianymi, mającymi chronić i poprawiać jakość życia w gospodarstwach domowych. Nazwa „Scoarta” ma pochodzenie łacińskie, przypomina podstawową funkcję dywanu ściennego , podobną do kory świerkowej (w języku rumuńskim oznacza Scoarta) używanej w przeszłości do izolacji domów belkami. W dzisiejszych czasach dywany ścienne są cenione głównie jako dzieła sztuki w przestrzeni publicznej i prywatnej i są wystawiane na festiwalach i uroczystościach. Jak widać na poniższym filmie, pierwszym etapem wykonania dywanu jest pranie, suszenie, skręcanie, malowanie i ułożenie w krośnie. Tkanie dywanów odbywa się w krośnie poziomym lub pionowym poprzez przeplatanie się przędz wełnianych. Operacje przygotowania do tkania to ręczne sortowanie i przetwarzanie włókien wełny, a następnie haftowanie i przędzenie - są to operacje niezbędne do produkcji tkaniny. W niektórych obszarach nadal używa się naturalnych farb do malowania włókien wełny, uzyskanych z różnych roślin, kwiatów lub owadów."

Od średniowiecza ludzie tkali dywany i chodniki do domu. Używali starych ubrań i tekstyliów, które były zużyte do produkcji dywanów do własnych domostw. Dywaniki stawały się dziełami sztuki, ponieważ miały wzory, które czyniły je wyjątkowymi. Na lokalnych targach i wystawach ludzie je sprzedawali jako wyroby, które mogły być zarówno użytkowane jak i prezentowane. Praca tkacza jest stosowana do tej pory, a zrzeszenie rzemieślników na Cyprze organizuje zajęcia, aby można było produkować w ten sposób dywany.

"Dźwięk arabskiego krosna wypełnia atmosferę warsztatu Isabel Soler, jednej z niewielu tkaczek pozostawionych w Níjar, mieście w prowincji Almería. Pochodzi z rodziny tkackiej i zapewnia, że tkactwo jest jej pasją. Tka koce i dywany, które docierają do ​​domów w Stanach Zjednoczonych lub Niemczech. Troszczy się o wełnę, którą wykorzystuje wraz ze zbieranymi roślinami."

"Koronki Fitiotiko to tkanina ręcznie tkana i haftowana. Pierwotnie była używana do celów dekoracyjnych. Jest całkowicie wykonana ręcznie, a zastosowane wzory są bardzo charakterystyczne dla konkretnego obszaru Pafos. Tkanina służy do ozdabiania domów i dekoracji odzieży. Wszystkie tradycyjne mundury z obszaru Pafos są ozdabiane koronką Fitiotiko. Metoda tego haftu przetrwała do dziś i jest uważana za bardzo szczególną w cypryjskim rękodziele. W miejscu, w którym powstaje koronka, znajduje się muzeum poświęcone wzorom koronki i historii."

"Pochodzenie tej techniki sięga XVIII wieku (obszar Orawy, Słowacja), głównym materiałem do produkcji było płótno. Zastosowany materiał nie musiał być często prany i nie był kosztowny, ponieważ nadruk był tani. Technika barwienia według schematu została zastosowana głównie na płótnie, ale później zastosowano inne materiały, np. bawełnę. Wzory na tkaninie były ręcznie malowane, ale później użyto stempla drewnianego lub metalowego. Najpierw płótno gotowano w wodzie, do której dodano wodorotlenek wapnia i sodę. Później szmatkę przemyto kwasem siarkowym rozcieńczonym wodą i przepłukano pod bieżącą wodą. Po wyschnięciu, krochmaleniu i kalandrowaniu płótno było gotowe do drukowania wzorów i do kolorowania. Mieszankę zwaną ""pap"", zastosowano do tłumienia, którą zastosowano do wzoru. Wspomnianą formę namoczono w pojemniku z papką, a następnie nałożono na płótno. Po wyschnięciu mieszanki okładki płótna w równoległych fałdach zawieszono na żelaznej strukturze i zanurzono na 20-30 minut w zimnej mieszance barwiącej. Podstawowym składnikiem był indygo. Całe płótno było kolorowe, z wyjątkiem miejsc, w których umieszczano papkę, których indygo nie pokrywało. Proces namaczania powtarzano kilka razy, dzięki czemu kolor był ciemniejszy. Po zabarwieniu tkaninę umieszczano w słabym roztworze kwasu siarkowego, aby usunąć papkę i biały wzór utworzony na ciemnoniebieskim tle. Zastosowanie planów było wszechstronne, na przykład szycie spódnic, robienie koców, pościeli, szalików, fartuchów, obrusów, zasłon i wielu innych."

Rumuńska koszula ludowa jest częścią tradycyjnego rumuńskiego stroju z czasów starożytnych, a jej korzenie pochodzą z portu w Trakach i Geto-Dacian. Koszula Ia wchodzi w skład rumuńskiego stroju ludowego, który różni się w zależności od regionu, pod względem wzoru haftu, użytych kolorów, a także ozdób, cekinów lub koralików. W pierwszym filmie pokazano, jak zrobić słynną tradycyjną rumuńską koszulę (ia). Może być wykonana z lnu, konopi, wełny lub bawełny. Rękawy, klatka piersiowa i szyja są najbardziej ozdobione haftem. Wymaga to dużej wiedzy technicznej dotyczącej tego jak wykonać cięcie, punkty użyte w zdobieniu, materiały potrzebne do wykonania cięcia. Zastosowane materiały to: biała bawełniana tkanina, kolorowe i białe nici, nożyczki do cięcia, igły do ​​szycia, metr krawiecki, stół do cięcia.

"Elementy przedstawione na obrazie to różne ręcznie robione, kolorowe dywany. Zastosowana technika nazywa się „techniką tkania na krosnach” a zastosowanym materiałem jest jedwab. Obszar pochodzenia dywanów w Hiszpanii to prowincja Almeria, wioski Finana i Pechina, które były głównymi producentami tkanego jedwabiu w X i XIII wieku. Obecnie miastem produkcji dywanów jest Nijar i Laujar de Andarax. Film pokazuje, w jaki sposób krosno jest używane do tworzenia dywanów przez rzemieślników."

Zdjęcia i opis odnoszą się do tradycyjnego góralskiego stroju górali zywieckich z Żywca. Nosili go mieszkańcy Beskidu Wysokiego, Beskidu Małego oraz w doliny Skawy i Soli. Tradycyjne kostiumy nie były już noszone pod koniec XIX wieku - dotyczyło to zwłaszcza odzieży męskiej. Kobiety nosiły tradycyjne stroje znacznie dłużej.

"Strój ludowy kobiet pochodzący z XV-XVI wieku. Obecnie nadal jest stosowany w niektórych wioskach w środkowej części Słowacji, np. Detva. Często też noszony jest na festiwalach ludowych. Użyty materiał to „spodna”, jest to dolna część stroju, „oplecko”. Dla młodszych kobiet są to zwykle haftowane ozdoby, a dla starszych typowy haft z nićmi lnianymi. Fartuch o nazwie „zástera” to codzienna spódnica, która nie jest ozdobna. Wykonana jest z niebieskiej perki i często nosi się ją w kościele. Sukienka jest otoczona koronką. Kolejną częścią tego stroju ludowego jest spódnica - oryginał został wykonany bardzo prostym haftem, w talii były gęsto ułożone, teraz spódnica jest bardziej kolorowa. Bonnet o nazwie ""Cepiec"" - to rodzaj czapki używanej przez zamężne kobiety. ""Brusliak"" zakrywa klatkę piersiową. W przeszłości był to tylko haft, potem ozdabiano go koralikami. ""Krodel"" to duży szalik, który przechodzi pod pachą do pleców kobiet."