Sztukę dmuchania szkła wynalezionona Bliskim Wschodzie na terytoriach zamieszkałych przez fenicjanw 20 roku p.n.e. Dzięki tej technice możliwe było porzerzenie zastosowania szkła do tworzenia biżuterii i ozdób o naczynia i inne wyroby pierwszej potrzeby. Wydmuchiwanie szklanych wazonów i przedmiotów artystycznych odbywa się w zasadzie w taki sam sposób, jak przed wiekami. Dmuchacze szkła zanurzają żelazną rurę w półpłynnej masie szklanej i nabierają niewielką ilość stopionego szkła na jej koniec. Następnie toczą stopione szkło na drewnianej łopatce lub metalowej płycie, aby nadać mu początkowy kształt. Dmuchając w rurę, tworzą bąbelek, a drewnianymi łopatkami z perforacją i mokrymi gazetami kształtują szkło. Do cięcia półpłynnego szkła można użyć nożyc. Nakładane dodatkowo kawałki roztopionego szkła można następnie nakładać na teorzony wyrób i formować z nich różnego typu elementy ozdobne. Wszystkie rodzaje szkła mogą być barwione przez dodanie do stopu metali, tlenków metali lub innych związków.