Kamieniarstwo zajmuje się obróbką kamienia poprzez rzeźbienie, szlifowanie, ścieranie, grawerowanie i instalowanie elementów kamiennych. Do ręcznego kamieniarstwa wykorzystano młotki, kliny i dłuta. Ponieważ kamieniarze pierwotnie wydobywali kamień, lokalne złoża determinowały rodzaj obrabianego kamienia, np. w regionie Spiszu kamieniarze koncentrowali się na przetwarzaniu trawertynu od średniowiecza. Na terenie Słowacji kamieniarstwo zostało zapoczątkowane przez włoskich mistrzów, którzy od XII wieku przybywali tam, aby budować świeckie i sakralne budynki. W ramach tego rzemiosła opracowano również produkcję kamieni młyńskich i kamieni szlifierskich. W miastach kamieniarze mieli gildie wraz z masonami i koncentrowali się na budowaniu różnego rodzaju budowli. Na wsi kamieniarstwo, jako osobny zawód, rozwija się od XVIII wieku, zwłaszcza na obszarach, na których występuje Kamień łatwiej obrabialny (piaskowiec, wapień, ryolit, trachyt). Z tego materiału wykonywano okładziny, parapety, gzymsy, filary, nagrobki, krzyże i posągi, kapliczki przydrożne i posągi świeckie. Chociaż tradycyjne kamieniarstwo zniknęło pod koniec lat 40. XX wieku, jako rzemiosło pozostało do dziś. Kamień jest nadal szeroko stosowany w budownictwie, zarówno na zewnątrz, jak i we wnętrzach. Do tej pory istotnym elementem kamieniarstwa tradycyjnego jest wykonywanie nagrobków i dzieł sztuki.