"Pochodzenie tej techniki sięga XVIII wieku (obszar Orawy, Słowacja), głównym materiałem do produkcji było płótno. Zastosowany materiał nie musiał być często prany i nie był kosztowny, ponieważ nadruk był tani. Technika barwienia według schematu została zastosowana głównie na płótnie, ale później zastosowano inne materiały, np. bawełnę. Wzory na tkaninie były ręcznie malowane, ale później użyto stempla drewnianego lub metalowego. Najpierw płótno gotowano w wodzie, do której dodano wodorotlenek wapnia i sodę. Później szmatkę przemyto kwasem siarkowym rozcieńczonym wodą i przepłukano pod bieżącą wodą. Po wyschnięciu, krochmaleniu i kalandrowaniu płótno było gotowe do drukowania wzorów i do kolorowania. Mieszankę zwaną ""pap"", zastosowano do tłumienia, którą zastosowano do wzoru. Wspomnianą formę namoczono w pojemniku z papką, a następnie nałożono na płótno. Po wyschnięciu mieszanki okładki płótna w równoległych fałdach zawieszono na żelaznej strukturze i zanurzono na 20-30 minut w zimnej mieszance barwiącej. Podstawowym składnikiem był indygo. Całe płótno było kolorowe, z wyjątkiem miejsc, w których umieszczano papkę, których indygo nie pokrywało. Proces namaczania powtarzano kilka razy, dzięki czemu kolor był ciemniejszy. Po zabarwieniu tkaninę umieszczano w słabym roztworze kwasu siarkowego, aby usunąć papkę i biały wzór utworzony na ciemnoniebieskim tle. Zastosowanie planów było wszechstronne, na przykład szycie spódnic, robienie koców, pościeli, szalików, fartuchów, obrusów, zasłon i wielu innych."